بررسی و دانلود بررسی مكانيزمهاي دفاعي دخيل در ارزيابي گرايش به خودكشي دارای نکات کلیدی بررسی مكانيزمهاي دفاعي دخيل در ارزيابي گرايش به خودكشي,تحقیقی مكانيزمهاي دفاعي دخيل در ارزيابي گرايش به خودكشي,مكانيزمهاي دفاعي,ارزيابي گرايش به خودكشي
مكانيزمهاي دفاعي دخيل در ارزيابي گرايش به خودكشي
ارزيابي افرادي كه گرايش به خودكشي دارند، هم براي فردي كه اقدام به خودكشي مي‌كند (يا فردي كه ممكن است خودكشي كرده باشد) و هم براي درمانگري كه ارزيابي را انجام مي‌دهد (درمانگري كه ممكن ايت پس از ارزيابي وي فرد موردنظر خودكشي كرده و عليه وي شكايت شود)، فرايندي دشوار و پر خطر است. ادبيات پژوهشي درباره شناخت خودكشي حجم قابل ملاحظه‌اي دارد، كه در واقع، هدف اين فصل مرور آن نيست. (به منظور كتاب شناسي معتبر ، به كاتر ، 2002 مراجعه كنيد.)
ترجيح شخص من اين است كه خلاصه‌اي از شايع‌‌ترين دانش روانشناختي درباره خودكشي را ارائه كنم كه به درمانگرشان مي‌دهد در ارزيابي، به چه عواملي بايد بيشتر توجه كند كه معرف خطر اقدام ولقعي فرد براي كشتن خود است. گام بعدي اضافه كردن كاربرد نظريه مكانيزمهاي دفاعي و فنون مربوط به منظور دقت بيشتر در ارزيابي است.
ضوابط جمعيت شناختي پر خطر
سن : نوجواني يا بزرگسالي
نژاد :سفيدپوستان مستعدتر از سياهپوستان هستند (سرويس سلامت عمومي آمريكا،1999)
سابقه اقدام به خودكشي :در4% از خودكشي‌ها، سابقه اقدام به خودكشي وجود دارد (جاكوبز ، بروئر و كلاين بنهام ،1999)
سابقه خانوادگي اقدام به خودكشي
افكار يا اقدام هاي قبلي يا هم زمان ديگر كشي
جنس : نسبت 3 به يك براي اقدام به خودكشي در زنان، نسبت 3 به يك براي خودكشي موفق در مردان دسترسي به سلاح يا وسايل خودكشي
مصرف يا سود مصرف مواد و الكل و ترك مواد يا الكل (سدرر و رث چايلد ،1997)
= نرخ 20 برابر خودكشي نسبت به جمعيت عمومي ( ) (سرويس بهداشت عمومي آمريكا،1999)
فرد سايرين را از طرح خودكشي خود آگاه مي‌كند: در 70% خودكشي‌ها (جاكوبز و همكاران،1999)
زندانيان : 3 برابر جمعيت عمومي = ، (سدرر و رث چايلد،1997)
ضوابط پر خطر بر اساس تشخيص‌ها
اسكيزوفرنيا (هميشه، پر خطر) : 10 تا 15% يا تا 15000 (سدرر و رث چايلد،1997)
افسردگي اساسي، به ويژه اگر مربوط به فقدان موضوع باشد (جاكوبز1999)
تكانشگري شديد (شخصيت تكانشي ) (جاكوبز)
شخصيت مرزي : در 45% موارد، وقتي با افسردگي يا سود مصرف مواد همراه مي‌شود (داويس ، گاندرسون و ميزر ،1999)