حالتی است که در آن، فرد خود را خوب، قوی و مطمئن احساس می کند. بنابراین، سلامتی یک مفهوم فردی است که بر مفهوم سازگاری استوار است. وقتی از سلامتی صحبت می شود، در واقع منظور تعادلی است که بین ارگانیسم و محيط او وجود دارد. کسی که می تواند تعارضهای خود را حل کند و در مقابل ناکامیهای اجتناب ناپذیر زندگی استقامت داشته باشد، از سلامتی کامل برخوردار است. کسی که به این موفقیت دست نمی یابد بیمار تلقی می شود. در روانشناسی، افرادی که نتوانند تعارضهای خود را با شیوه های مناسب حل کنند جزء کسانی به حساب می آیند که اختلالهای رفتاری با بیماریهای روانی دارند.

بیماری یعنی به هم خوردن سلامتی، که به دنبال ضعف مقاومت بدن در مقابل مسمومیتها، عفونتها با حل تعارضهای روانی پیش می آید. بیمار کسی است که رنج میکشد و تصور میکند کارآیی خود را از دست داده است. انسان بیمار، از اینکه مبادا بیماری او شدت یابد نگران است و وقتی بیماری خود را می پذیرد از نظر روانی پسروی می کند. بدین ترتیب که علاقه او به دنیای خارج قطع می شود و توجهش به جسم و درون خود افزایش می یابد.

 

یعنی بدن و دنیای درونی او ناگهان ارجحیت می یابد و بیمار درست مثل یک بچه عمل میکند که به دنیا و افراد دور و بر خود وابسته است. کسی که بیماری خود را می پذیرد، گاهی هیچ مقاومتی از خود نشان نمی دهد. ممکن است بیماری برای برخی افراد رضایت بخش باشد، زیرا به راحتی می توانند از زیر بار مسئولیتها شانه خالی کنند.