1.زمان بندی ثابت طوریکه  درمان جویان به احتمال بسیار در آن حضور پیدا کنند.

2.تداخل نکردن جلسه  گروه  با فعالیت های دیگری که درمان جویان مایل یا مجبور به شرکت در آن هستند.

3.تعیین رهبر کمکی یاذخیره برای مواردی که رهبر گروه مریض می شودیا به مرخصی می رود تا جلسات گروه لغو نشود.

دادن بازخورد مثبت مداوم وپیشنهاد های سازنده در تعامل های روزمره
بازخورد مثبت ازنیرومندترین ابزارهای شکل دهی رفتار درمان جویان است.بعضی مواقع کارکنان فکر می کنند تحسین کردن درمان جویان موجب لوس شدن آنان می شود یا اینکه ضرورتی ندارد،زیرا همه باید بدانند که چه موقعی کار درستی انجام داده اند.بعضی از کارکنان فکر می کنند مسولیت آنان متذکر شدن رفتارهای نادرست یا نامناسب است،نه کمک به درمان جویان برای یادگیری رفتارهای مناسب جانشین.
ممکن است درمان جویان هم رفتار نامناسب یا ناخوشایندی داشته باشند.درچنین مواردی کارکنان واعضای خانواده باید بازخورد سازنده ای به آنها بدهند(به رهنمودهای پیوست الف نگاه کنید) .اول،مهم است چیزی برای تحسین کردن پیدا کنیم ،حتی اگر جنبه ی بسیار جزیی رفتار درمان جو باشد. اگر به بیش از یک اشتباه درمان جویان اشاره شود اغلب آشفته می شوند یا در تشخیص کاری که اشتباه انجام داده اند مشکل پیدا می کنند.درباره ی رفتار اصلی که مشکل آفرین است به طور دقیق ومختصر توضیح دهید.سوم،ازلحن انتقادی پرهیز کنید(برای مثال «این طوری سیگار خواستن اشتباه است»).سرانجام پیشنهادی کوتاه برای اینکه چگونه درمان جو می تواند رفتارش را تغییر دهد مطرح کنید.

بخشی از متن:
مقدمه 
اسکیزوفرنی یا روان گسیختگی یک اختلال روانی است که مشخصه های اصلی آن از کار افتادگی فرایند های فکری و پاسخگویی عاطفی ضعیف، توهم و از دست دادن شعور است.
این بیماری اکثرا در دوره نوجوانی و درحدود سنین 19 تا 21 سالگی میباشد.
افراد مبتلا به این بیماری تصاویری را میبینند و بوها و مزه هایی را احساس میکنند که واقعی نیستند و با اختلال در عملکرد اجتماعی یا شغلی قابل توجهی همراه است.
40 درصد بیماران اسکیزوفرنی چپ دست ها بوده اند. به نظر می رسد برخی از مواد مخدر تفریحی و داروها باعث ایجاد یا بدتر شدن  علایم می شود.
اختلال معمولا ادراک را تحت تاثیر قرار میدهد،اما معمولا به مشکلات مزمن در رفتار و احساسات نیز می انجامد. افراد مبتلا به اسکیزوفرنی در معرض شرایط اضافی (همراه بیماری) هستند،ازجمله افسردگی اساسی و اختلال اضطراب، احتمال سوء مصرف مواد مخدر در طول زندگی تقریبا 50 درصد است.

در این مقاله سعی شده که به طور مختصر راجع به این بیماری بحث شده، تاریخچه ای از ان آورده شده ، مشخصات تشخیصی آن و علایم مثبت و منفی آن ذکر شده ، جدول داروهای آن به صورت مختصر و قابل استفاده درج شده و درنهایت با شیوه ی درمانی این بیماری آشنا خواهیم شد.

تعریف بیماری براساس دستنامه روانپزشکی بالینی کاپلان و سادوک

اسکیزوفرنی نوعی اختلال روان پریشی (پسیکوتیک) با سبب شناسی ناشناخته است که با اختلالاتی در توانایی شناختی ،احساسات،ادراکات،تفکر و رفتار مشخص می گردد. به خوبی مشخص شده است که اسکیزوفرنی یک اختلال مغزی بوده و دارای نابهنجاری های قابل مشاهده ی ساختمانی و عملکردی در مطالعات تصویربرداری عصبی و همچنین اجزا ژنتیکی است در مطالعه بر روی دوقلوها یافت شده اند. این بیماری معمولا مزمن بوده و سیر آن شامل مراحل مقدماتی ،فعال، و باقی مانده است. علایم مرحله فعال عبارت اند از توهم ، هذیان، و اغتشاش فکر. مراحل مقدماتی و باقی مانده با اشکال تخفیف یافته علایم مرحله ی فعال مشخص می شوندف از قبیل باور های غیر عادی و تفکر سحر آمیز و همچنین نقایصی در مراقبت از خود و روابط بین فردی. از دهه ی 1970 تعداد بیماران اسکیزوفرنی مقیم بیمارستانها بیش از 50% کاهش یافته اند. بیمارانی که تحت درمان قرار می گیرند بیش از 80% موارد به صورت سر پایی درمان می شوند. اگر چه اسکیزوفرنی به عنوان یک بیماری منفرد مورد بحث قرار می گیرد اما احتمالا این بیماری شامل طیفی از بیماری ها یا سبب شناسی ناهمگون است.

فهرست مطالب:
مقدمه………………………………………………………………. …..ص 4
تعریف بیماری………………………………………………………….ص 5
تاریخچه…………………………………………………………………ص 6
ویژگی های تشخیص بیماری…………………………………………..ص7
نشانه های مثبت و منفی بیماران مبتلا…………………………………ص9
جدول داروهای ضد روانپریشی……………………………………..ص 10
اختلال های حرکتی ناشی از دارو…………………………………..ص 12
درمان اسکیزوفرنی…………………………………………………..ص 14
منابع……………………………………………………………………ص 18

بخشی از متن:
آموزش مهارت های رویارویی
هدف بخش مهارت های مواجح درمانی با سوء مصرف مواد مخدر در فرد مبتلا به اسکیزوفرنی دادن اطلاعات به درمانجویان برای افزایش انگیزه آنان به قصد اجتناب از مواد و یاد دادن مهارت های مواجحه ای است که احتمال موفقیت آنان را افزایش می دهد.به  اعضای گروه درباره شیمی اعصاب در اسکیزوفرنی و تاثیر منفی الکل . مواد مخدر بر داروهای ضد روان پریشی و تشدید نشانه های اسکیزوفرنی توضیحات مقدماتی داده می شود آنان یاد میگیرند که چگونه عادات و هوس ها  بر مصرف مواد مخدر و الکل تاثیر میگذارد و تشویق می شوند تا اشخاص و مکان ها و اشیایی را که مصرف مواد و الکل را تحریک میکنند و همچنین موقعیت های پر مخاطره را برای کسی که می خواهد پاک بماند یا مصرف را کاهش دهد شناسایی کنند به اعضا کمک می شود تا شیوه های مواجحی خاص خود و فعالیت برای رسیدن به هدف کاهش مصرف مواد را با استفاده از اطلاعات شخصی در باره عوامل محرک و موقعیت های پر مخاطره تشکیل دهند اگر چه لازم است برای عرضه این اطلاعات از طرح آموزشی استفاده شود. اعضای گروه به سخنرانی پاسخ مثبت نمی دهند. درمانگر نباید پیش از 5 ذقیقه مشارکت دادن یکی از اعضای گروه صحبت کنند. در جدول 4-9 برخی از شیوه های جلوگیری از تبدیل شدن این آموزش به کلاس سخنرانی آمده است.
مشکلاتی که درمان جویان در دست یابی به هدف های خود با آنها مواجح می شوند اغلب حاکی از شکل گیری شیوه های مواجهه است. وقتی درباره میل یا هوس اعضای گروه و تلاش آنان برای جتناب از مصرف صحیت میکنیم ، به انان توضیح می دهیم که با یکدیگر کار خواهیم کرد تا شیوه های اجتناب و خودداری از پذیرش را یاد بگیرند و این یادگیری به آنها کمک میکند از مواد پرهیز کنند و به هدف هایشان برسند. همچنین به آنها کمک میکنیم تا در هدف هایی که بیش از حد جاه طلبانه است تجدید نظر کنند و هدف هایی را برگزینند که بیشتر قابل دستیابی اند. در مواردی که امکان پذیر باشد مهارت های مواجهه ای را برای اجرای نقش انتخاب میکنیم که به درمانجو کمک کند با موقعیت های پر مخاطره روبه رو شوند.

درخواست از یکی از اعضای گروه برای خلاصه کردن یا تکرار یک بخش: هرچه درمانجویان مطالب را بیشتر با واژه های خود بیان کنند نکات مهم را بهتر جذب خواهند کرد.(برای مثال < خوب، فلانی میتوانی برای مان توضیح بدهی دوپامین چیست؟>،<درست است دوپامین نوعی ماده در مغز است که در اسکیزوفرنی مشکل ایجاد میکنند>).
-پرسیدن درباره یک تجربه شخصی مربوط(برای مثال:<فلانی میتوانی درباره موقعی فکر کنی که بعداز مصرف مقداری مواد حاب بدی پیدا میکنی؟>.درمانگر با این کار در جستجوی مثالی است که درمانجو شناسایی کند و شاید حتی دقیقا مشخص کند از چه چیزی مصرف الکل یا دارو میترسد.
-برقرای ارتباط بین مطالب آموزشی و اطلاعاتی که درمانجو داده است(برای مثال اشاره به مطالب به دست آمده از جلسات مصاحبه آموزشی یا از تعیین هدف ).
-نپرسیدن سوال هایی که منجر به پاسخ های بله-نه یا تکواژه ای می شود(برای مثال< آیا واضح است؟>،<آیا همه متوجه شده اید؟>،آیا در این مورد سوالی ندارید؟>).
-پرسیدن سوال های هدایت کننده ای که درمانجویان را وادار به توضیح دادن نکاتی با واژه های خودشان میکنند( برای مثال <بنابراین ، فلانی ایا میتوانی بگویی چرا کوکائین موجب وخیم تر شدن اسکیزوفرنی شما می شود؟>،<فلانی ، آیا میتوانی روی این نمودار به ما نشان بدهی وقتی داروهایت را میخوری چه اتفاقی می افتد؟ خیلی خوب،حالا اگر مواد مخدر مصرف کنی چه اتفاقی می افتد؟>).
                                                                                                        
لازم است درمانگران موقعیت های پرمخاطره فردی را به انواع موقعیت های پر مخاطره ای که جنبه عمومی تر دارند تعمیم دهند برای مثال:
درمناجو: من نتوانستم به هدف خودداری از مصرف به مدت 3 روز دست پیدا کنم.
درمانگر:چه چیزی مانع شد؟
درمانجو:دوستم آمد و به من پیشنهاد کرد و من واقعا کسل بودم.

در این مورد اگر چه واقعیت این است که  درمانجو یک موقعیت شخصی پر مخاطره را توصیف می کند، مضمون این موقعیت را می توان به عنوان یک طبقه پر مخاطره کلی بیان کرد: کسل بودن یا ملالت.
این تعمیم موقعیت های فردی پر مخاطره به 3 دلیل اهمیت دارد:
1-موجب حفظ مربوط بودن اطلاعات فرد به همه اعضای گروه می شود و به مشارکت فعال همه کمک می کند.
2-محدودیت توانایی شناختی اشخاص مبتلا به اسکیزوفرنی موجب اهمیت محدود کردن اطلاعات به معدودی موضوع و مسئله اصلی می شود که لازم است برای افزایش یادگیری به کرات تکرار شود.
3-چون این آموزش به شیوه گروهی و با توجه به نارسایی های شناختی احتمالی اعضای گروه با آنها مواجه می گردد، وجود ندارد