به سال ۱۸۸۶ در لینکولن ایالت نبراسکا متولد شد و هم درجه کارشناسی (ليسانس) و هم کارشناسی ارشدش (فوق لیسانس) را از دانشگاه نبراسکا کسب کرد. پس از تکمیل درجه کارشناسی ارشدش در رشته فلسفه، وارد دوره دکتری فلسفه در دانشگاه پنسیلوانیا شد، و مدرک دکتری اش را در ۱۹۱۲ دریافت کرد. او در گروه (بخش) فلسفه دانشگاه واشنگتن در ۱۹۱۴ به عنوان مدرس برای چهار سال خدمت کرد پیش از آنکه در جنگ جهانی اول وارد خدمت نظام شود 

در ۱۹۱۹، رئیس گروه تازه تأسیس روانشناسی دانشگاه واشنگتن گاتری را از فلسفه به نزد خودش برد.

 او تا زمان بازنشستگی اش، یعنی سال ۱۹۵۶، استاد روانشناسی دانشگاه واشنگتن باقی ماند. افتخارات او عبارت اند از برگزیده شدن به عنوان رئیس انجمن روانشناسی امریکا در ۱۹۴۵، و پاداش مدال طلا از سازمان جایزه مدال طلا در ۱۹۵۸

 مهم ترین اثر او کتاب روانشناسی یادگیری است که در ۱۹۳۵ انتشار یافت و در ۱۹۵۲ با تجدیدنظر به چاپ رسید. 

سبک نوشتاری او ساده، شوخ طبعانه، و پر از قصه های عامیانه برا توضیح اندیشه هایش بود.

 به طور کلی اکثر نظریه های یادگیری را می توان کوششهایی برای تعیین قوانینی که به وسیله آنها محرکها و پاسخ ها با هم تداعی می شوند دانست. 

گاتری (۱۹۵۲) معتقد بود قوانینی که به وسیله نظریه پردازانی چون ثرندایک و پاولف تدوین شده اند بی جهت پیچیده هستند، و او خود به جای این قوانین تنها یک قانون یادگیری یعنی قانون مجاورت’ را پیشنهاد کرد و آن را به شرح زیر بیان نمود: 

ترکیبی از محرکها که با حرکتی همراه شده است، وقتی که دوباره ظاهر شود، همان حرکت را به دنبال خواهد داشت“ اگر شما در یک موقعیت معین حرکت خاصی را انجام دهید، بار دیگر که در آن موقعیت قرار می گیرید همان حرکت را انجام خواهید داد.