تنها قانون پایدار و مشترک کشف بشر، این است که هر موجود زندهای، به تمامیت و کملا گرایش دارد.

هرچه گشتلات (به کملا گراییدن) را باز دارد یا از هم بگسلد، برای پدیده زنده زیانآور بوده و به وضعیتی می انجامد که پرلز آن را، وضعیت ناتمام می نامد که بیتردید محتاج به پایان رسیدن (تمام و کامل شدن) است.

همه جنبه های شخص، گشتالت را تشکیل میدهد. یعنی سازمان روانی، یکپارچه بوده و چنانچه مانع تکامل مولفه های آن شویم، تمام شخصیت درهم می شکند.

برای رسیدن به سلامت روان، همترازی در موجود زنده لازم است و هرگاه ناهمترازی را تجربه کنیم، برانگیخته می شویم.

براساس اصول معنا درمانی، تلاش برای یافتن معنی در زندگی، اساسی ترین نیروی محرکه هر فرد در دوران زندگی اوست.

معنی جویی بعنوان نیرویی متضاد با لذت جویی فرویدی و قدرت طلبی آدلری، اولین پایه معنا درمانی بشمار می آید.

اندیشه فرانکل درباره مفهوم و ماهیت انسان، مهمترین وجه تمایز آن با سایر مکاتب فکری که بعنوان مبانی معنا درمانی تلقی میشوند، باشد.

بخش اعظم روانشناسی از منظری که انسان را بعنوان مخلوق زیستی که میتوان آن را وجه مشترک و عام بین انسان و سایر موجودات  توصیف کرد، حاصل میشود.