ابوالوليد محمد بن احمدبن محمدبن رشد، در سال ۵۲۰ه (۱۱۲۶ م) در قرطبه، در خانوادهای اصیل که به فقاهت و قضاوت شهرت داشت، دیده به جهان گشود. جد پدری او از فقهای بزرگ مالکیان و عهده دار منصب قاضي قاضیان، و پدرش نیز قاضی قرطبه بود. ابن رشد، علوم رایج عصر خویش، یعنی فقه، اصول، کلام، لغت، ادبیات، ریاضیات، پزشکی و فلسفه را فرا گرفت. وی، انسانی خوش فکر و باهوش بود، پس این علوم را به دقت آموخت، و فضل و وسعت علمی اش معروف گردید.

چون به بیست و هفت سالگی رسید، به مراکش رفت و در خدمت عبدالمؤمن، نخستین پادشاه موحدان قرار گرفت، و از وی برای تاسیس و تنظیم مدارس و موسسات علمی کمک خواست. 

ابن رشد، در این دوره، با آل زهر، که در پزشکی شهرت داشتند، آشنا شد و روابط صمیمانه ای با ابومروان بن زهر پیدا کرد.

هنگام تالیف کتاب معروفش در پزشکی به نام «بالكليات» که در امور کلی و از تالیفات مهم  در زمینه پزشکی است، از ابومروان بن زهر درخواست کرد که کتابی در امور جزئی بنگارد، تا از مجموع این دو کتاب، کتابی فراگیر و جامع در پزشکی پدید آید. 

(د۵۸۱ق‌/۱۱۸۵م‌)، طبیب ‌، فیلسوف ‌، شاعر، وزیر و فقیه‌ اندلسی‌ است.

تاریخ‌ و محل‌ تولد ابن طفیل به‌ درستی‌ روشن‌ نیست‌.

بعضی‌ نوشته‌اند که‌ احتمالاً بین‌ سالهای‌ ۴۹۵ تا ۵۰۵ ق‌/۱۱۰۲ تا ۱۱۱۱م‌ در برشانه از نواحی‌ المریه‌ یا در وادی‌ آش از نواحی‌ غرناطه‌ زاده‌ شده‌ است‌.

درباره محل‌ و چگونگی‌ تحصیلات‌ و استادان‌ وی‌ نیز اطلاع‌ دقیق‌ و استواری‌ دردست‌ نیست‌، جز اینکه‌ برخی‌ نوشته‌اند که‌ در غرناطه‌ دانش‌ آموخته‌ است‌. 

مراکشی‌ ادعا کرده‌ که‌ وی‌ نزد جماعتی‌ از محققان‌ فلاسفه‌ از جمله‌ ابن‌ باجه‌ (ه م‌) فلسفه ‌ فراگرفته‌ است‌، اما خود ابن‌ طفیل‌ در رساله حی‌ بن‌ یقظان‌ تصریح‌ کرده‌ که‌ هیچ‌گونه‌ ملاقاتی‌ با ابن‌ باجه‌ نداشته‌ است‌، گرچه‌ برخی‌ احتمال‌ داده‌اند که‌ شاید علت‌ انکار هرگونه‌ ملاقاتی‌ با ابن‌ باجه‌ از طرف‌ ابن‌ طفیل‌، شهرت‌ ابن‌ باجه‌ به‌ الحاد بوده‌ باشد. 

نخست‌ آنکه‌ ابن‌ طفیل‌ ضمن‌ اینکه‌ درباره فلاسفه سابق‌ سخن‌ گفته‌، ابن‌ باجه‌ را بر همه کسانی‌ که‌ در مغرب‌ و اندلس‌ به‌ حکمت‌ و فلسفه‌ اشتغال‌ داشته‌اند، برتر شمرده‌ است‌.

 دیگر آنکه‌ در داستان‌ حی‌ بن‌ یقظان‌ ریشه‌های‌ اندیشه ابن‌ باجه‌ قابل‌ مشاهده‌ است‌.

بنابراین‌ دلایل‌ رابطه استاد و شاگردی‌ این‌ دو اندیشمند را آسان‌تر می‌توان‌ پذیرفت‌.