اگر نقش یاددهی معلم را به ارتباط کلامی محدود کنیم و حرفه معلم را همان درس گفتن و فعالیت دانش آموز را همان شنیدن درس بینگاریم، تصویر فرومایه و برداشتی ناقص و کوچک از حرفه ای فراخ دامن ترسیم کرده ایم. 

این ساده نگاری، از ظاهرگرایی بر می خیزد. افراد ژرف نگر، سطوح پنهان تری را در حرفه معلمی و رابطه معلم و دانش آموز رصد می کنند. محیط آموزشی، رابطه بسیار پیچیده، تو در تو، چندلایه و مرموزی را بین معلم و شاگرد می آفریند. این رابطه کوه یخی را می ماند که تنها بخش کوچکی از آن هویدا است و ما بخش پیدا را تدریس به معنای گفتاری نامیده و آن را آموزش مستقیم و رسمی خوانده ایم.