ابوعبدالله محمد بن عمر بن الحسين بن الحسن بن على التيمي البکری، ملقب به فخرالدین، معروف به ابن خطیب الرّی است. او مجدد دین امت اسلامی در ابتدای قرن ششم هجری و بزرگ ترین اندیشمند اسلامی بعد از امام غزالی است. 

فخرالدین، در علوم مختلف، تألیفاتی بسیار دارد. 

كتاب النفس و الروح و شرح قواهما در مقدمه کتاب می گوید: «این، کتابی در علم اخلاق است که نه به شیوه خطابی اقناعی، که به روش برهانی تنظیم شده است»

المطالب العالية من العلم الالهي. الجزء السابع: في الأرواح العالية و السافلة

الفراسة: دليلك الى معرفة أخلاق الناس و طبائعهم وكأنهم کتاب مفتوح

ابوالوليد محمد بن احمدبن محمدبن رشد، در سال ۵۲۰ه (۱۱۲۶ م) در قرطبه، در خانوادهای اصیل که به فقاهت و قضاوت شهرت داشت، دیده به جهان گشود. جد پدری او از فقهای بزرگ مالکیان و عهده دار منصب قاضي قاضیان، و پدرش نیز قاضی قرطبه بود. ابن رشد، علوم رایج عصر خویش، یعنی فقه، اصول، کلام، لغت، ادبیات، ریاضیات، پزشکی و فلسفه را فرا گرفت. وی، انسانی خوش فکر و باهوش بود، پس این علوم را به دقت آموخت، و فضل و وسعت علمی اش معروف گردید.

چون به بیست و هفت سالگی رسید، به مراکش رفت و در خدمت عبدالمؤمن، نخستین پادشاه موحدان قرار گرفت، و از وی برای تاسیس و تنظیم مدارس و موسسات علمی کمک خواست. 

ابن رشد، در این دوره، با آل زهر، که در پزشکی شهرت داشتند، آشنا شد و روابط صمیمانه ای با ابومروان بن زهر پیدا کرد.

هنگام تالیف کتاب معروفش در پزشکی به نام «بالكليات» که در امور کلی و از تالیفات مهم  در زمینه پزشکی است، از ابومروان بن زهر درخواست کرد که کتابی در امور جزئی بنگارد، تا از مجموع این دو کتاب، کتابی فراگیر و جامع در پزشکی پدید آید.